Hielke Brugts (geboren in 1957 te Amsterdam) werkt sinds 1985 als zelfstandig kunstenaar.
In de loop der jaren ontwikkelde hij een geheel eigen, nieuwe methode om zijn asymetrische organische ontwerpen in glas-in-lood te kunnen uitvoeren. Dit resulteerde in 1989 o.a. in de eerste glas-in-lood vazen. Water in een vaas van glas-in-lood geeft een sprankelende prismawerking.

Ook in het vlakke glas zoekt Brugts voortdurend naar nieuwe zienswijzen en technieken om vernieuwend modern glas-in-lood uit te kunnen voeren.

Hielke Brugts maakt van elk ontwerp slechts een of enkele exemplaren. Elk stuk is gesigneerd, gedateerd en voorzien van een nummer. Glashelder?

Het werk van Hielke Brugts is van een bedriegelijke eenvoud. Strakke matzwarte lijnen lijken duidelijke, kristalachtige vormen aan te geven. Maar wat beter bekeken blijkt het niet zo simpel. Wat is voor of achter, binnen of buiten?
Door het veelvuldig gebruik van gewoon helder vensterglas worden de vlakken pas zichtbaar wanneer ze licht reflecteren. Wend je je blik iets, dan verdwijnt die reflectie, of licht er een ander vlak op, waardoor het iets ongrijpbaars krijgt. Alleen daar waar het glas is gematteerd, of waar gebruik is gemaakt van kleur, worden de vlakken duidelijk en is er houvast. De tegenstelling tussen de volstrekt duidelijke lijnen en de ongrijpbaarheid van de vorm als geheel geven je het gevoel in verschillende dimensies tegelijk te zijn.

Ook de fragiele indruk die het werk van Hielke maakt is misleidend. Zodra je zo'n object oppakt ervaar je een geruststellende robuustheid. Het is alsof je een stuk gematerialiseerde ruimte in je handen hebt.

Vlak glas laat zich maar heel beperkt vormgeven. Binnen deze beperking is Hielke erin geslaagd een heel eigen en rijke vormtaal te ontwikkelen. Door te zoeken naar nieuwe technieken en voortdurend de bestaande te verfijnen zijn er fascinerende objecten ontstaan, die blijven uitnodigen ernaar te kijken.
Bruikbaar zijn ze ook: er kan iets in. Gevuld met water kunnen ze als vaas dienen. Door de prismawerking die dan optreedt ontstaat er weer een ander effect. Maar nodig is dit allerminst.

De objecten van Hielke blijven boeien, door het vakmanschap dat er uit spreekt, maar vooral doordat ze veranderen zodra de beschouwer zijn standpunt wijzigt...